چه روزهایی را گذراندم !وقتی یادم می آید تنهایی عمیق و گم شدن عمیق تره خودم را.....

زمانی که مانند پوست گردویی روی آب بودم ،سردرگم و پوچ.

اما حالا حس میکنم مانند پر سبکی هستم در دستان تو و آرزویم این است که دستانت را از دور وجودم باز نکنی

رهایم نکنی ..که دیگر طاقت ندارم

طاقت از دست دادن نبض وجودت را هنگامی که دور وجودم حسش میکردم........ 

مردم زندگی را مقصر میدانند 

مردم میگویند دنیاست که جایی برای عشق ورزیدن ندارد.

من نگاه زندگی را میبینم که چقدر سنگین و غمگین به ما مینگرد.انگار دیگر فرزندان مادران خود را به یاد ندارند و مورچه ها وزنبورها لانه هایشان را و عارفان معبود خود را چه برسد که عاشقان محبوب خود را.......سهیلا

یعنی هیچوقت وقتی شرابی نوشیدی میان سرگیجه هایت چشمان من را به یاد نیاوردی که چگونه از عشقت مست بود 

و باز به سلامتیه لمس نگاهت مینوشید؟

بنوش و مرا به یاد آور که داِیم الخمره شهده با تو بودنم.... 

امروز دلم هوس قله ی کوهی را کرده است که از بلندایش فریاد بکشم نامت را

آنقدر بلند فریاد بکشم که برای همیشه  خالی شوم از تو و دیگر هیچوقت نامت را نبرم...سهیلا